Charlie Charlie

Charlie Charlie

Był mą podróżą dziką uwolnił mnie
Rockendrolowym snem i rozkoszą był

Po tak namiętnej nocy jak wierzyć że odszedł?

Pokochać Cię mój Charlie Charlie

Tak czułam że mocna to rzecz

Ty masz taki czar

Ty masz w oczach blask

Tak łatwo mogłeś zdobyć mnie

I mogłeś zdobyć ją....

(...)

Charlie Charlie

Na krótką chwilę wyszedł

Przepadł do dziś

Ukradł mi serce jeśli spotkasz się z Nim

Powiedz że nie chcę tych pieniędzy

Że chcę go zapytać o powód

I muszę poznać go

Tylko czy zdołam to pojąć?

Charlie Charlie

Co Ty mi robisz kto wie?

No właśnie... jak wierzyć że odszedł?

Że po prostu urwał kontakt?

Że to się skończyło?

Mam dość.

Czy kiedyś będę w końcu szczęśliwa?

Zaczynam w to wątpić. 

Serce swoje a rozum swoje....

No i weź bądź tu człowieku mądry i szczęśliwy. Jak tych dwóch rzeczy nie da się pogodzić i połączyć. No nie da się. Serce podpowiada, napisz, odezwij się, walcz. A rozum krzyczy DAJ SOBIE SPOKÓJ. To nie ma sensu....


Głupieję. Po prostu głupieję na "starość" :)
Nic innego ostatnio nie zaprząta mi głowy, tylko to jedno.
Na niczym innym nie można się skupić. Nic nie jest ważne.
Najwyższa pora coś z tym zrobić bo ZWARIUJĘ.
No ileż można myśleć, płakać i tęsknić...


dość.

Poranek

Bombel śpi. Drzwi do Jego pokoju przymknięte. Ja siedzę i pociuchutku podczytuję Wasze blogi. Aż tu nagle dobiega moje uszy dziecięca gadanina.... idę, zaglądam przez drzwi a moje dziecko siedzi na podłodze i bawi się autkami. Uwielbiam takie chwile i ten jego uśmiech na powitanie.

Mniej lubię te nocne pobudki, wędrówki do naszego łóżka i marudzenie. No ale jakoś i to przecierpię. 

Do pokoju przez balkonowe okno wpadają jesienne promienie słońca. 

Można by powiedzieć, że jest pięknie.

Ale nie jest.

Wu ma problemy w pracy.

A ja wciąż tęsknię. 

Nie wiem na czym stoję. 

Eh życie.